Het Morel Lavallée Letsel

De Morel Lavallée laesie (MLL) is een gesloten traumatische verwonding van het bindweefsel. De Franse arts Victor-Auguste-François Morel-Lavallée beschreef de laesie voor het eerst in 1863. De verwonding wordt gekenmerkt door scheiding van de hypodermis en de onderliggende fascia en treedt gewoonlijk op wanneer er een schuifkracht wordt uitgeoefend naar het zachte weefsel. Deze beschadiging verstoort de perforerende vasculaire en lymfatische structuren van het bindweefsel, wat resulteert in een karakteristieke hemolymfatische vloeistofcollectie tussen de weefsellagen.

Bij de polytrauma patiënt is een vertraagde diagnose mogelijk omdat meer voor de hand liggende verwondingen de aanwezigheid van de Morel Lavallée afleiden. Maar ook bij enkelvoudig trauma blijft juiste en vroegdiagnostiek vaak achterwege. Ongewenste gevolgen zoals infectie, vorming van pseudocysten en cosmetische misvormingen kunnen het gevolg zijn van onjuiste of late diagnostisering en behandeling.

MLL’s komen vaak voor in het peri-trochantere gebied langs de proximale laterale dij. De verhoogde incidentie van laesies in dit gebied zijn het gevolg van de prominentie en het grote oppervlak van het trochanterische gebied, de mobiliteit van de huid in het gebied en het dichte capillaire netwerk in het bindweefsel van het proximale dijbeen en de bilspierregio. Hoewel ze vaak in dit gebied worden aangetroffen, kunnen MLL’s elders op het lichaam worden gevonden.

Anita Betten:

Als oedeemtherapeut ben ik al een aantal jaren geleden in aanraking gekomen met mensen die het Morel Lavallée letsel hadden opgelopen. In beginsel kwamen mensen bij mij terecht omdat er sprake was van een bult met vocht. Maar niemand wist eigenlijk wat dit was en omdat ik geen naam had, kon ik het in onderzoeken en online ook niet vinden. 

Enige tijd later kwam ik er via een radioloog achter dat het ging om Morel Lavallée. Ik merkte dat dit letsel veelal niet herkend en erkend wordt en wordt gezien als hematoom. De gevolgen van het niet herkennen kunnen voor de patiënt groot zijn. In de zoektocht naar een diagnose en behandeling komen patiënten regelmatig bij de (oedeem)fysiotherapeut terecht. Het is van belang voor de genoemde zorgdisciplines de Morel Lavallée laesie te herkennen en te weten welke beeldvorming nodig is bij diagnostiek en welke (para-)medische behandelmogelijkheden er zijn.

Doelstelling van deze presentatie is o.a. om de awareness omtrent dit letsel te vergroten onder doelgroep fysiotherapeuten, huidtherapeuten en oedeemtherapeuten.

Meer informatie:

Er zijn van die diagnosen, die verborgen blijven voor de buitenwereld, omdat zij best zeldzaam zijn en daardoor ook niet vaak herkend worden, terwijl niet behandelen of te weinig behandelen toch implicaties en zelfs grote implicaties kunnen hebben. De Morel-Lavallée laesie is zo’n letsel, dat hieronder geschaard kan worden. Één van beide sprekers heeft zelf een zoektocht moeten maken om bekend te raken met dit letsel en om te kunnen komen tot een goed beleid qua behandeling voor patiënten, die zich tot haar wenden. En het is haar gebleken, dat het letsel misschien wel minder zeldzaam is dan de literatuur ons doet vermoeden. Zij wil haar ervaringen met u delen om uw mogelijkheden om ook voor deze patiënten een waardevol behandelingstraject te kunnen invullen en om inzicht te verkrijgen wat uw rol kan omvatten hierbij. Een traumachirurg is door Anita betrokken geraakt bij dit bijscholingstraject om de medisch-specialistische kijk op dit letsel te belichten. Samen geven zij u een houvast via een veel omvattende presentatie van 2,5 – 3 uur over alle nodige aspecten van de behandeling van een patiënt met dit letsel, zelfs met een voorbeeld voor eventuele correspondentie met de huisartsenwereld of betrokken specialist. 

Leerdoelen en leeruitkomsten:

1.     Een cursist bekend maken met de Morel-Lavallée-laesie

a.      Oorzaken van ontstaan
b.     Klinische kenmerken
c.      Aanvullende diagnostische mogelijkheden 
d.     Differentiaal diagnostische overwegingen

2.     Een cursist bekend maken met de medisch-specialistische behandelingsmogelijkheden

3.     Een cursist bekend maken met de paramedische behandelingsmogelijkheden

4.     Een cursist een houvast geven voor correspondentie met andere betrokken zorgverleners

Literatuur

• The Morel-Lavallée Lesion: Diagnosis and Management
• Scolaro, John A. MD, MA; Chao, Tom MD; Zamorano, David P. MD
• JAAOS – Journal of the American Academy of Orthopaedic Surgeons: October 2016 – Volume
• 24 – Issue 10 – p 667–672

Na deze cursus bent u in staat om:

• op basis van anamnestische gegevens, inspectie en lichamelijk onderzoek de Morel Lavallée laesie te herkennen
• Onderscheid te maken tussen een hematoom, seroom, compartimentsyndroom en een Morel Lavalléeletsel
• Uw patiënt te informeren over het letsel, de prognose en behandelmogelijkheden
• In te schatten wanneer (oedeem)fysiotherapeutische behandeling succesvol kan zijn en wanneer u onderbouwd dient (terug) te verwijzen naar huisarts/specialist
• Intercollegiaal duidelijk te maken wat het belang is van goede diagnostiek en eventuele behandeling
• Gebruik te maken van de checklist cq. quick reference card – Morel Lavallée ter ondersteuning van bovenstaande processen

De Morel-Lavallee letsel aanvullende informatie:

De Franse chirurg Morel-Lavallée beschreef in 1863 voor het eerst een posttraumatische vochtcollectie die verschillende lagen in de subcutis scheidde. Het ontstaansmechanisme hiervan wordt ‘closed deglo- ving injury’ genoemd. Hierbij worden huid en subcutis door verschuiving gescheiden van de onderliggende diepe spierfascie en ruptureren de transaponeurotische bloed- en lymfevaten. De ontstane ruimte in de diepe subcutis wordt gevuld met bloed, lymfe, en vitaal of necrotisch vetweefsel. Weken tot maanden na een doorgemaakt trauma kunnen zich hierdoor nog klachten voordoen. Deze afwijking is, behoudens bij orthopeden, over het algemeen onbekend en wordt in de literatuur nauwelijks beschreven. De aanzienlijke morbiditeit kan ertoe leiden dat de oorzaak ervoor elders gezocht wordt. Bovendien kan niet-tijdige herkenning van het ziekte- beeld leiden tot complicaties en onnodige invasie therapie. Daarom dient men bij patiënten met een doorge- maakt trauma, zelfs maanden nadien, te denken aan een Morel-Lavallée-laesie.

Inleiding artikel NtvG 2013

“Een zeer harde klap, vaak worden auto- of motorongelukken als voorbeeld genoemd, kan bij vooral het dijbeen de huid losrukken van de onderliggende spierlaag. Hierbij worden diverse vaten doorgescheurd en alle lekkage stroomt in de ontstane holte. Vaak worden deze bijzondere vochtophopingen in de diagnose gemist, omdat ze in eerste instantie niet opvallen tussen overige hematomen na een ernstig ongeval. Soms ontstaan ze ook pas maanden na de klap. Het schijnt belangrijk te zijn dat ze zo vroeg mogelijk worden gezien, omdat dan een relatief eenvoudige behandeling die neerkomt op het vocht wegzuigen en drukverband aanleggen nog enigszins kans op succes heeft. Als het al langer zit of als zich al een cysteachtige holte heeft gevormd kan waarschijnlijk alleen een operatie de zaak nog redden.”

Opmerking van één van de deelnemers:

Bijzonder dat een cursus voor fysiotherapeuten door een Voetzorg instituut gegeven wordt. Ik kwam er toevallig achter, maar zou niet snel bij deze organisatie kijken als fysio